Sedum maximum
Rodzina: gruboszowate (Crassulaceae)

Cechy morfologiczne:
Rodzima bylina osiągająca wysokość 50-60 cm i szerokość 30 cm. Mięsista łodyga wzniesiona, często o czerwonawym zabarwieniu, na której ułożone są naprzeciwlegle mięsiste liście. Pokryte są woskowatym nalotem, duże, płaskie i podłużnie jajowate. W sierpniu lub wrześniu pojawiają się żółte, zielonożółte, czasem białe bądź jasnoróżowe kwiaty zebrane w duże, gęste i zwarte baldachy. Kwiaty 5-krotne. Owocem są wielonasienne torebki.

Biologia i ekologia:
Wieloletnia roślina rosnąca naturalnie w szczelinach skalnych, na kamienistych zboczach, w widnych zaroślach. Preferuje gleby suche, kamieniste, piaszczystych z wyższą zawartością wapnia. Ze względu na niedobory wody przystosował się do trudnych warunków, gromadzą zapasy wody w liściach i łodygach. Roślina miododajna, przyciągająca owady.

Zastosowanie:
Ze względu na atrakcyjne kwiaty i wytrzymałość na suszę jest coraz częściej rośliną wybieraną do nasadzeń naturalistycznych i w ogrodach skalnych. Dawniej był także wykorzystywany w ziołolecznictwie ludowym przy chorobach reumatycznych. Miód z kwiatów tego rozchodnika ma działanie bakteriobójcze, wzmacniające serce, obniżające ciśnienie tętnicze krwi czy hamujące procesy miażdżycowe a także leczące wrzody żołądka.

Charakterystyka:
Stanowisko: słoneczne/półcieniste
Mrozoodporność: -30°C
Wymagania wodne: suche, umiarkowana wilgotność
Odczyn gleby: obojętny
Preferencje glebowe: żyzna, próchniczna
Kolor liści/igieł: zielony
Zimozieloność: tak
Tempo wzrostu: roślina szybko rosnąca
Typ rośliny: wieloletnia bylina
Okres kwitnienia: VIII i IX
Docelowa wysokość: do 60 cm
Cecha wyróżniająca: atrakcyjne kwiatostany i liście, roślina miododajna