Quercus robur
Rodzina: bukowate (Fagaceae)

Cechy morfologiczne:
Drzewo liściaste osiągające wysokość 30-40 m. Korona młodych drzew kulista, starszych nieregularna. Młode drzewo ma korę gładką, błyszczącą, brązowawą lub białoszarą, stare – grubą, szarą do ciemnoszarej, głęboko, podłużnie spękaną. Liście dębu szypułkowego są blaszkowate, odwrotnie jajowate, ciemnozielone, przy ogonku mają charakterystyczne „uszka”, długości około 12 cm. Kwiaty zebrane w rozdzielnopłciowe zielonawe kwiatostany. Owoce stanowią orzechy, które powszechnie nazywane są żołędziami. Mają one długość od 1,5 do 3,5 cm oraz szerokość od 1,5 do 2 cm. Mogą przybierać kształt od owalnego do bardziej podłużnego. Żołędzie są gładkie a ich barwa jest z początku zielona a w trakcie dojrzewania zmienia się na brązową i pojawiają się charakterystyczne paski.

Biologia i ekologia:
Roślina długowieczna, żyjąca ponad 700 lat. Wymaga gleb świeżych, bogatych w związki mineralne i organiczne. Rośnie na glebach gliniastych, gliniasto-piaszczystych lub gliniasto-wapiennych. Dobrze znosi wilgotność gleby. Wymaga pełnego nasłonecznienia. Gatunek mrozoodporny. Okres kwitnienia: kwiecień-maj.

Zastosowanie:
Drewno dębowe jest cenione w stolarstwie , bednarstwie i szkutnictwie. Surowcem leczniczym uzyskiwanym z drzewa są liście, gałązki i kora. Odwar z wymienionych wcześniej surowców stosowany wewnętrznie działa przeciwzapalnie, bakteriobójczo, przeciwbiegunkowo, uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne, przyspiesza krzepnięcie krwi, pobudza procesy gojenia ran. Przy stosowaniu zewnętrznym wpływa korzystnie na stany zapalne skóry, błon śluzowych, nadmierną potliwość, odmrożenia i lekkie oparzenia.

Charakterystyka:
Stanowisko: słoneczne/cieniste
Mrozoodporność: -30°C
Wymagania wodne: umiarkowana wilgotność
Odczyn gleby: obojętny
Preferencje glebowe: żyzna
Kolor liści/igieł: zielony
Zimozieloność: nie
Tempo wzrostu: roślina szybko rosnąca
Typ rośliny: drzewo
Docelowa wysokość: powyżej 20 m
Cecha wyróżniająca: na żywopłoty i szpalery

Fot. Anna Niedźwiedzka