Spiraea salicifolia
Rodzina: różowate (Rosaceae)

Cechy morfologiczne:
Krzew o wysokości do 2 m. Gałązki obłe, o kolorze żółtobrązowym. Liście skrętoległe, o długości od 4 do 8 cm, barwy jasnozielonej, z zaostrzonym wierzchołkiem. Kwiaty różowe, zebrane na szczytach pędów w walcowate lub stożkowate wiechy. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Biologia i ekologia:
Liście pozostają na roślinie długo (aż do późnej jesieni) i przez większą część sezonu wegetacyjnego nie zmieniają swojej barwy. Krzewy są rozłożyste i wysokie, gdyż dorastają do ok. 1,5-2 m. Tawuła wierzbolistna nie ma żadnych szczególnych wymagań uprawowych. Wprawdzie preferuje stanowiska wilgotne, a nawet lekko podmokłe i żyzne, próchnicze, przepuszczalne gleby o obojętnym odczynie pH, ale poradzi sobie również na każdej typowej glebie ogrodowej. Roślina może też rosnąć zarówno w słońcu jak i na stanowisku zacienionym. Względnie dobrze znosi także przejściowe okresy suszy, niskie temperatury i zanieczyszczenia miejskie i jest mało podatna na choroby oraz szkodniki. Tawuła wierzbolistna jest też jednym z gatunków tawuł spotykanych na terenie Polski w stanie dzikim. Chętnie zasiedla tereny ruderalne, łąki, brzegi zbiorników wodnych i obrzeża lasów liściastych, gdzie w sprzyjających warunkach tworzy gęste, rozległe zarośla.

Zastosowanie:
Tawuła wierzbolistna nadaje się do dużych ogrodów, parków i na tereny zieleni miejskiej, gdzie może być wykorzystana do nasadzeń szpalerowych lub tworzenia żywopłotów (naturalnych i formowanych). W tej roli sprawdza się wyjątkowo dobrze, gdyż jej rozłogi szybko się rozrastają i zagęszczają szpaler bądź żywopłot.

 

Charakterystyka:
Stanowisko: słoneczne/półcieniste/cieniste
Mrozoodporność: -30°C
Wymagania wodne: umiarkowana wilgotność
Odczyn gleby: obojętny
Preferencje glebowe: piaszczysta
Kolor liści/igieł: zielony
Zimozieloność: nie
Tempo wzrostu: roślina wolno rosnąca
Typ rośliny: krzew
Okres kwitnienia: VI,VII i VIII
Docelowa wysokość: do 2 m
Cecha wyróżniająca: atrakcyjne jesienią

Fot. Agnieszka Czarnecka