Carex nigra
Rodzina: ciborowate, turzycowate (Cyperaceae)

Cechy morfologiczne:
Wieloletnia bylina kłączowa tworząca luźne darnie. W Polsce pospolity gatunek występujący na mokradłach osiągający do 50 cm wysokości. Wyróżnia się dość cienką, ale jednocześnie sztywną łodygą. Szarozielone liście, wąskie, nie dorastają do wysokości łodygi, dolne partie przybierają brunatny kolor. Pora kwitnienia przypada na maj i czerwiec. Kwiaty zebrane są w kłosy. Gdy skończy się pora kwitnienia, w miejsce kwiatostanów roślina wydaje owoce. Są to nieduże orzeszki umieszczone w ok.3-milimetrowych pęcherzykach.

Biologia i ekologia:
W środowisku naturalnym zasiedla głównie gleby organiczne, występuje często na podmokłych łąkach, torfowiskach niskich, niekiedy przejściowych, zabagnionych brzegach rzek i stawów. Charakteryzuje się dużą tolerancją na warunki siedliskowe. Preferuje gleby przepuszczalne i nie bardzo suche. Jest rośliną bardzo odporną na mróz.

Zastosowanie:
Dzięki dużej tolerancji na warunki siedliskowe i odporności na zanieczyszczenia oraz zasolenie turzyca pospolita wykorzystywana jest do nasadzeń naturalistycznych w ogrodach, parkach i zieleni publicznej, ale także do rekultywacji i zadarnień. Jest również rośliną odpowiednią do nasadzeń w ogrodach deszczowych, oprócz turzycy pospolitej mogą być także wykorzystane turzyce: błotna, brzegowa, rzadkowłosa, żółta, prosowa i leśna.

Charakterystyka:
Stanowisko: słoneczne/półcieniste
Mrozoodporność: -30°C
Wymagania wodne: umiarkowana wilgotność
Odczyn gleby: obojętny
Preferencje glebowe: piaszczysta
Kolor liści/igieł: zielony
Zimozieloność: nie
Tempo wzrostu: roślina szybko rosnąca
Typ rośliny: wieloletnia bylina
Okres kwitnienia: V i VI
Docelowa wysokość: do 50 cm
Cecha wyróżniająca: roślina tolerancyjna na warunki siedliskowe, zadarniająca